معرفی کتاب صد سال تنهایی اثر گابریل گارسیا

 

گابریل خوزه گارسیا مارکز (۲۰۱۴-۱۹۲۷) کتاب صد سال تنهایی را در سال ۱۹۶۷ منتشر کرد و به موفقیتی بزرگ و چشمگیر رسید و به عقیده اکثر منتقدان شاهکار او به شمار می‌رود.

او در سال ۱۹۸۲ برنده جایزه نوبل ادبیات شد و بنیاد نوبل در بیانه خود او را «شعبده باز کلام و بصیرت» توصیف کرد. به اعتقاد بسیاری، او در این کتاب سبک رئالیسم جادویی را ابداع کرده است. داستانی که در آن همه فضاها و شخصیت‌ها واقعی و حتی گاهی حقیقی هستند، اما ماجرای داستان مطابق روابط علی و معلولی شناخته شده دنیای ما پیش نمی‌روند.

صحبت کردن از صد سال تنهایی مثل صحبت کردن از کشفی تازه است، شهری برآمده ازیک گناه در کجای ناکجاآباد دور در عمق تاریخ بشری نه بهتر بگویم در ابتدای تاریخ بشری آن‌جا تاریخ قرار است از آن‌جا آغاز شود و درست مثل سرنوشت انسان که به واسطه‌ی یک گناه به زمین رانده می‌شود و زندگی بشری از آن موقع آغاز می‌شود.

«مارکز» استاد این شیوه از روایت است شیوه روایتی که تشخیص مرز خیال و واقعیت را برای خواننده مشکل می‌سازد. مارکز خود معتقد است که چنداشاره او را به درون این قصه پرت کرده است، اما واقعیت آن است که داستانی مثل «صد سال تنهایی» آنقدر عظیم است که خیلی زود قضاوت‌های زیادی را در مورد روایت داستان برمی‌انگیزد.

صد سال تنهایی دارای شاعرانه‌ترین و ناب‌ترین لحظات زندگی آدم‌هایی متفاوت است روایتی پوشیده از همه جهات زندگی فردی و اجتماعی موجودی به نام انسان در محدود‌ای به وسعت همه‌ی تاریخ.